Sa istorijske distance od sto godina, objavljujemo kratak pregled režimske štampe u balkanskim ratovima, sa osloncem na Politiku. Kao blagi korektiv opštem ludilu, povremeno navodimo odlomke iz nerežimskih Radničkih novina
Na Sajmu turizma u Beogradu koji je otvoren 21. februara, učestvuje i bratska Republika Srpska sa svojom bogatom ponudom i specijalnim aranžmanima za braću i sestre sa ove strane Drine, koja je, kao što znamo iz osnova patriotske anatomije, kičma srpskog naroda. Tim srećnim povodom, ponovo objavljujemo kratak vodič za srpske turiste koji se odluče za ovu egzotičnu destinaciju
U subotu 15. februara 2003. preko milion nas – studenata, dece, hrišćana, muslimana, časnih sestara, čitalaca Telegrapha – okupilo se u Hajd parku na najvećim demonstracijama u istoriji Britanije. Vikali smo „Ne u moje ime“, dok se niz govornika – od Čarlsa Kenedija do Džesija Džeksona – ređao da osudi predstojeću invaziju na Irak.
„To je bilo nešto grozno“, kaže mi kratko Vesna Mustafić o svojim sećanjima na program Radija Srebrenice. „To je bio javni poziv na linč. Ljudi su tamo sedeli i govorili koje ljude treba da se likvidira.“ Imena i prezimena pojavljivala su se retko, ali kako kaže moja sagovornica „nisu ni morali da ih imenuju, znalo se dobro o kojim se to skupinama radilo“
– Ona mrzi Srbe! – Radomir Pavlović, lider srebreničkog SNSD-a i predsednik skupštine opštine, upozorava svog kolegu Momčila Cvijetinovića, šefa lokalnog SDS-a. – Pročitaj ti šta ona piše o nama!
Heroj, koji se na početku agresije, kao učenik četvrtog razreda Gazi Husrevbegove medrese, vratio preko neprijateljske teritorije u rodni kraj da brani svoju državu Kada neki imam u svom muallimskom poslu ponese titulu najboljeg muallima na svome području onda je to dobar pokazatelj da se radi o vrijednom radniku Islamske zajednice. Najčešće se ta vijest objavi u nekim sredstvima informisanja, uglavnom u Preporodu, a ponekad i ponegdje proglašenje najboljeg muallima ostane skoro nezapaženo. S obzirom na važnost vjerske pouke kako za sadašnjost, tako i za budućnost pripadnika islama u Bosni i Hercegovini, pregaoci na tom planu, imami-muallimi, kao njeni glavni nosioci, ne samo da su zaslužni nagrada, priznanja, pohvala, već zaslužuju da se o njima piše. Među onima koji se kontinuirano ili iznova potvrđuju u imamsko-muallimsko-hatibskom poslu, je i Nihad ef. Imširović, imam u Kamenici, džema'atu udaljenom od Bihaća pet km.
Izdogađalo se sve što bi nas trebalo uvjeriti da nikada neće prestati velikosrpska genocidna ambicija da nas ne bude, i da to što nas nema gdje nas je bilo bude prikazano kao naša volja. Kada Srbi u Banja Luci govore o Bošnjacima koji su u gradu na Vrbasu bili starosjedioci, pa ih više nema, onda kažu: otišli su, a ne kažu: otjerani su, pa ovo „otišli su“, zvuči kao naša demokratska volja da ne živimo s njima, onako kako oni ne žele da žive s nama. Genocid u Banja Luci će se u budućnost preseliti kao demokratska realnost, stvar bošnjačkog izbora da se odseli sa svoje djedovine, i to iz ovog razloga: prvo, jer velikosrbi tako predstavljaju zločin protjerivanja Bošnjaka; drugo, jer bošnjačke institucije i predstavnici hronično ne razumiju, ne prate, ne reagiraju na procese prekrajanja ovih otvorenih historijskih rana.
